Maandag...nieuwe dag...

Vandaag hadden we niet heel veel op het programma staan: in de ochtend gezellig op visite bij Craig en Laura (haar ouders zijn ook Nederlands).
Haar tante, ook Nederlands, was er ook even om haar haar te laten knippen. Laura is thuiskapster. Ondertussen zou Arnie even de lekkende kraan repareren. Tijdens een lekker kopje koffie van Laura hebben we lekker even zitten genieten van Koby terwijl hij Angry Birds speelde. Helaas werd hij telkens even gestoord door een berichtje, het was namelijk Craig zijn telefoon. Craig had nachtdienst gehad (12 uur lang gewerkt) en zat dus lekker bij te komen in zijn luie stoel. Zover ik nu heb gezien heeft bijna iedereen van die verstelbare banken of stoelen...heerlijk!
Wat een heerlijke mannetjes toch, Craig zelf (maar een paar jaar jonger dan ik ben), maar zeker ook hun zoontje Koby. Heel bijdehand, maar op een leuke manier! Met zijn prachtige blauwe ogen...De meisjes waren alle 3 naar school. Terwijl Colleen even met haar DATE aan het praten was, en pruimen meekreeg, vertelde Koby wie de kinderen waren die op de computerscherm verschenen. Wat een prachtige meiden zijn het ook, ik heb ze eerder bij Arnie en Colleen mogen ontmoeten.
Tegen lunchtijd gingen we weer richting 'huis'. Lekker lopen, het was maar een klein stukje.

Daarna gingen we met Arnie even een kijkje nemen bij zijn 'oude' huis. Deze staat te koop en woensdag komen er kijkers....hoop dat onze aura positief uitstraalt voor hem. Ook dit huis, dit keer 3 verdiepingen, is heel mooi. Prachtige parketvloer, veel kamers en lekker ruim. Je kunt er 5 auto's omheen kwijt, binnen een mooi ijzeren hek.

Thuis even rustig gezeten, daarna besloten we naar Paul Lockwood zijn tattooshop te gaan. Dit had ik tijdens de booklaunch beloofd, alleen kon ik toen nog niet zeggen wanneer het zou zijn.
Arnold had de weg uitgelegd, we moesten bij Cole's parkeren, dan kostte het ons niets en je kon er een onbeperkte aantal uren staan.
We liepen een stukje, zagen verderop nog een Cole's supermarkt. Martin haalde de auto, want bij de andere kon je maar wel 2 uur staan.
Tijdens het ophalen van de auto riep ik dat ik in de schaduw op hem zou wachten. Een jongeman keek me aan en riep 'Goedemiddag'. Jawel, weer een Nederlander. Hij kwam uit Delft zei hij. Hij was 5 jaar geleden naar Tassie gekomen om er Chefkok te zijn, maar zei dat toch niet hetgeen was wat hij wilde. Dus nu zocht hij ander werk. Hij begon wel een Aussie accent te krijgen, merkte ik. Wel grappig dat mensen op straat die je nog nooit in je leven hebt gezien, je zo aanspreken. Dat gebeurt hier gewoon. Mensen zijn heerlijk openhartig, gastvrij en genieten van hun tijd. Of ze nu aan het werk zijn of niet. Ze maken er gewoon een prettige tijd van. Lekker relaxed. Tenminste, dat zeggen andere mensen tegen me en dat heb ik tot nu toe ook zo ervaren. In de supermarkten is men heel hulpvaardig. Een winkel verwijst je gewoon naar Coles supermarkt als zij niet hebben wat je werkelijk zoekt. En of je er nu wel of niet iets koopt, ze maken gewoon lekker een babbeltje. Vooral als ze merken dat je niet echt Aussie-English spreekt. Wonderbaarlijk attent! "Waar kom je vandaan, ben je op vakantie...."

Dus ondanks dat je wellicht niet bent geslaagd waar je voor komt, ga je toch met een fijn gevoel de winkel uit.

Maar goed, we gingen op zoek naar Paul's tattooshop. Martin begon elke stap meer te twijfelen of we de goede kant op gingen. Dus ik zei natuurlijk dat we heus wel de goede kant op gingen, volgens de instructies van Arnold. Het was echt warm, maar ik liep dapper door. Veel winkeltjes...maar niet de tattooshop. En toch was het deze kant op, hield ik vol en liep lekker door. Martin ging hoe langer hoe meer slenteren, nerveus over het feit dat de auto steeds verder en verder weg van ons stond....(dejavu Venetie).
Na nog een tijdje lopen staptje hij uiteindelijk een winkel in (een kleermakerij in WellingtonStreet - hoe toevallig) om te vragen naar Kings Meadows (het winkelcentrum waar de winkel moest zijn). Nog maar een half uurtje lopen, 2 stoplichten voorbij....hahahaha. Ik moest wel lachen, zei dat er waarschijnlijk verderop nog wel een coles zou zijn en we dus bij de verkeerde geparkeerd stonden.
Dus.....zoveel foto's verder....waren we eindelijk waar we wezen moesten.
Moet zeggen, zag er goed uit vergeleken bij de shops die ik in Almere ken. Nou ja ken.....ik loop er wel eens langs en ben een keer een winkel binnen geweest met Eline voor haar piercing toen ze 16 werd.
Paul zat heerlijk te eten, nachos, bood me een hapje aan. Ik bedankte vriendelijk, we hadden bij Arnie en Colleen al geluncht. In de wachtruimte hing een grote tv scherm. Martin ging op de bank zitten kijken.
Paul vroeg: "Wil je een tattoo?"
Ik: "Nou ik respecteer dat andere mensen zichzelf vrijwillig laten pijnigen, maar ik hoef niet zonodig."
Paul: "Waarom niet?"
Hij draaide zich om naar Martin: "Wil jij een tattoo?"
Martin: "Ikke niet!"
Paul: "Waarom niet?".
Martin schokschouderde wat en begon in de tattooboeken te bladeren.
Ik kwam naast hem zitten. Na zijn eten ging Paul even bellen, daarna liep ik naar hem toe om te vragen naar zijn tekenprogramma. Hij had
trouwens wel mooie plaatjes in die boeken hoor...leuke plaatjes....
Ik vroeg hem wat het kostte, of het vergelijkbaar was met de prijzen in Nederland. Hij zei dat het over het algemeen begon vanaf 50 dollar, oplopend naar 120-150 dollar. Natuurlijk hangt dat af van wat je wilt.
(Maar voor mij was het gratis). Ik moest wel even lachen, ik zag de gezichten van mijn kinderen al voor me.....hahaha. Mama met een tattoo.
Ik vroeg hem wat hij kon maken van een koala, zangnootjes en de letters van mijn kinderen. Wel zei ik erbij dat ik geen tattoo kon nemen want je mag er niet mee zwemmen voor 2 weken. En woensdag ga ik zwemmen!
Hij ging aan zijn tekenbord zitten en zocht een paar plaatjes uit en begon te tekenen. Het was echt een mooi programma. Hij liet me zien hoe het werkte, tekende een plaatje (ontwerpje) en liet mij aan het tekenbord zitten. Ga maar tekenen. Ik vertelde dat dit een mooi programma zou zijn om mode te ontwerpen. Hij gaf me tips, hielp me tekenen en dat vond ik heel leuk om te doen. Het is dan mijn 'neefje' maar wij schelen niet veel in leeftijd, wel in het aantal kids (hij heeft er 11).
Een van zijn zoons, Scott, had ik tijdens de booklaunch gezien en nu kwam een andere zoon binnen: Mitchell. Weer een bonus.
Na nog even te hebben gezeten, vroeg Paul hoelang ik nog zou blijven. Ik vertelde dat ik de 25e weer richting vasteland ga, daarna richting huis.
Kom volgende week nog een keer terug, vroeg hij.
Ik zei dat ik zou kijken of het ging lukken, maar een tattoo....??
Hij had ons wel een lift naar de auto willen geven, maar zijn auto zat vol met spullen. Of hij niet een taxi voor ons moest regelen?
Maar nee, wij stonden erop dat we gingen lopen. Het was maar een krap uurtje.....en nu meer downhill als uphill....

Aan de overkant nog even naar een leuke winkel geweest....Joyce dat vertellen we later wel, we willen je niet ziek maken.....
Onderweg ook nog een mooie auto...Marvin, we willen ook jou niet ziek maken....dus dat zie ook jij thuis wel....

Bij Coles aangekomen zou ik Arnie even bellen dat we er zo aan zouden komen. Mijn telefoon was helaas uitgevallen. Zette hem wee aan.....net op dat moment belde Arnold ons. Gelukkig. Kon nog net melden dat we zo onderweg naar huis gingen. Even melk halen, en daar gingen we.
Het was gelukkig maar net na zes uur dat we aankwamen.
Een overheerlijke stew met alleen maar verse groenten en een lekkere appelrabarberkruimelmoes!

Met zijn allen lekke uitbuiken op de bank....met:
Mrs Browns Boys-dvd.
Het is de favoriete dvd van Arnie en Colleen.
Ik herkende het niet, maar ik moest toegeven, die Engelse humor kon ik wel waarderen. Het zijn voor live-publiek opgenomen theaterstukken waarin een hele familie meespeelt. Mrs Brown is dus eigenlijk Papa, verkleed in dameskleding, zijn vrouw speelt zijn dochter, zijn zoon speelt een beste vriend van zoon. Ga zo maar door.
Het zijn redelijk korte afleveringen.
Pas toen ik een stukje "bikiniwax" zag, wist ik dat ik ze eerder had gezien (Ineke!!!!).
We hebben inderdaad tranen met tuiten gelachen. Het is heel goed in elkaar gezet en bloopers worden gewoon meegenomen alsof het in de act hoort...echt lachen! Ik zal proberen een dvd mee terug te nemen!
Toen de dvd echt afgelopen was, was er dus

weer een dag voorbij...