Launceston verkennen

Om een uur of half 7 wakker geworden. Nog even blijven liggen om Mart niet wakker te maken. Ik voel me best uitgerust dus zachtjes naar beneden.
Even rondkijken, het huis van Christina is (net als de meeste huizen hier) nogal groot en er staat van alles, veel artistieke kunstwerkjes ook. Op de piano staan veel foto's, de meeste mensen erop herken ik wel. Kijk rechts, in de tuin! Een Wallaby die van het gras eet. En vogeltjes die ik niet ken. Geweldig. Het is regenachtig. In huis is voor mij wat chilly, de airco staat flink aan. Tijdens het ontbijt wallaby's kijken. Martin is inmiddels ook gedoucht en Christina en Michael doen hun ding terwijl wij rustig bij kunnen komen. Heerlijk! Een tijdje aan de blog gewerkt, 3 verhalen. Opslaan...helaas alles weer weg!

Michael verstaat de kunst van koffie maken. Wat een zalige cappucino's. Ook de 'gewone' koffie is erg lekker.
We zijn eerst samen met Michael en de kinderen naar het winkelcentrum geweest. Mahni-Rose heeft haar schoolschoenen gekregen. Precies degenen die ze wilde (heel veel afgeprijsd, wat een mazzel). Martin heeft een paar Human nature-achtige sandalen gekocht (on sale!).
Hier lopen de kinderen namelijk nog allemaal in uniform. Nog even samen naar de boekenwinkel, boven hebben ze tekenmaterialen, Christina gaat deze week verder aan haar opdracht werken. Boeken illustreren. Na een bezoek aan de supermarkt (ik heb de honeycombs aangekeken en laten liggen, knap he) gaat Michael met de kids weer naar huis. Wij gingen met Christina mijn oude buurtje opzoeken.
Op een gegeven moment roep ik: He, onze kerk!!!
Martin begint hard te lachen. Een kerk, roept hij, dat is meer een schuurtje hahaha. Ik zeg dit is een Little House On the Prairie kerk!
Niet echt hoor, want het werd doordeweeks niet als school gebruikt. Maar qua grootte kun je het daar wel mee vergelijken.
Onze familie kwam uit Nederland met 9 kinderen. Kun je je voorstellen hoe de mensen keken toen ons gezin binnenkwam? Inschikken, staplaatsen...11 mensen in een kerk die misschien 50 mensen konden huizen....hahaha, stelletje indringers dat ze waren (grapje).
Maar ze waren van harte welkom hoor. Ikzelf was er toen nog niet.

Even een foto kieken, dan naar de 25 BenvenueRoad. We stapten uit de auto. Martin zegt: ik ga even aanbellen en kijken of we naar binnen mogen. Christina kon wel door de grond zakken. Het was namelijk etenstijd en dan doe je dat toch niet.....Martin: Ikke wel! Daar ging hij, ik verstopte mijn gezicht achter mijn handen. O-oh....Ja hoor, zegt Mart, komt maar, het mag!
Gelukkig waren het niet de vorige bewoners, die werden een beetje gek van al die mensen die 'even wilden komen kijken'. Nu woonde er een dame met haar man, heel aardig. Zij was een ex-collega van mijn schoonzusje Jenny. We mochten ook binnen kijken. Ik kon me heel goed een voorstelling maken van hoe het vroeger was, maar toch was het nu behoorlijk veranderd. Ze waren volop met de verbouwing bezig. De keuken is schitterend geworden! De ramen worden nu allemaal zo'n beetje vervangen, daar was zo'n 30 jaar lang niets aan gedaan. Jammer hoor. Nu weet ik weer waarom wij kunststof kozijnen hebben geplaatst in ons huis....
Nadat Martin ook binnenhuis een aantal foto's heeft genomen zijn we vertrokken, die arme dame was aan het koken, haar been wilde niet meer (zei ze niet, maar kon ik duidelijk zien), haar man kwam thuis. Ook mijnheer even gegroet en wij voldaan weer naar huis. Etenstijd!

Na het eten zouden we De Pianist kijken. Helaas ik wilde wel, maar mijn ogen wilden niet meer. De film werd stopgezet en we gingen slapen. Het was rond 20.30u. Poeh wat waren we moe. Maar het mocht....welterusten!