Melbourne, deel 3

Rond een uurtje of 10 afgesproken bij ons hotel.
Het was nogal geblokkeerd, allerlei werkzaamheden, rond ons hotel, dus we besloten om op het hoekje te staan van de straat.
Blijkbaar hebben we elkaar toch misgelopen, maar nu had Nicole wel ons telefoonnummer....
We troffen elkaar en liepen naar de auto waar Linda geduldig zat te wachten.
We zouden bij het het Crownhotel, het duurste en grootste hotel (er zit een groot winkelcentrum en casino bij) van de stad, parkeren.
We gingen naar Eureka Tower, de 88e verdieping.
Heel toeristisch, dus ook best prijzig, maar je krijgt dan ook wel wat.
In ongeveer een halve minuut waren we boven! Dat ging snel zeg!
We keken onze ogen uit. Overal stonden rondom kijkglazen op paaltjes met een pinpoint naar een bepaald gebouw of evenement met een naamplaatje erbij waar je naar keek. Er zaten veel schoolkinderen met schetsboeken een bepaald gedeelte van de stad te tekenen.
Aan een kant van het gebouw kon je naar buiten...het waaide wat maar niet hevig. We zagen hoe mensen voor extra $ 12 in een glazen kubus gingen staan met overschoentjes, waar je door de bodem heen naar beneden kon kijken. Je moest wel zeker weten dat je dit aankon (dus niet voor zwangeren, mensen met hartklachten, mensen met hoogte- of dieptevrees, mensen met angst voor krakende vloeren enz). En dan mocht je geen foto's nemen, die namen ze zelf en die kon je dan weer kopen.....
Maar wij waren zeer tevreden met het uitzicht die wij er vlak naast hadden, dus we besloten unaniem dit niet te doen.
Na de nodige foto's weer naar beneden gegaan (oren weer gepopt).

Nu gingen we na een kopje koffie/thee en na de ontmoeting van Nicole's vriend door over de boardwalk naar de 'streetart' straat. Dit was een steeg, waar allerlei mensen spreuken op posters, graffiti, kunstwerken geschilderd hadden. Verderop was een opvang voor drugs- en alcoholverslaafden, die konden hier hun frustraties op kwijt.
Er zaten heel goede spreuken en kunstwerken tussen, ook stukjes platgewalste blik of gesmolten plastic....heel apart.
We zagen zelfs een schildering van David Kabouter (Rien Poortvliet) op een schommel aan het eind van de straat.

Langzaamaan werd het tijd voor onze gastdames om terug naar huis te gaan. Ze hadden in de middag nog afspraken 'thuis' in de buurt dus namen we hartelijk afscheid.

's Middags na het eten kwam ik erachter dat ik mijn mobiele telefoontje kwijt ben geraakt....tenzij hij in de koffer verstopt zit.
We zijn de hele avond en na het uitchecken de hele volgende dag de adressen afgegaan waar we zijn geweest.
Sommige lange straten zijn we wel 4 keer doorgelopen volgens mij, maar het TakeAway Indiaas restaurant waar we de vorige dag voortreffelijk gegeten hebben, hebben we niet teruggevonden, dat zou de laatste kans zijn...helaas.
Dus hopen dat Linda het toestelletje ergens heeft gevonden, of dat hij toch nog in de koffer zit....maar dat zoeken we thuis pas uit.

We werden wel melig hoor....(goh, die beelden heb ik eerder gezien).
We zouden na de lunch (een picnick met supermarktbroodjes en beleg) naar UnderSea World gaan, waar ook een zeepaardjes afdeling was.
Daar aangekomen waren we zo van de entreeprijs geschrokken, dat we uiteindelijk zonder resultaat weg zijn gegaan.
Na een ritje met de tram (gratis) zouden we ons verder moeten vermaken tot het tijd was om naar huis het vliegveld te gaan.

Wat zouden we eten. Martin: ik zag ergens op een hoek een Italiaans restaurantje, waar je pizza en pasta kon eten.....
We gingen op zoek...misschien dat we per ongeluk ook langs de Indische afhaal restaurant zouden komen....twee uur later....helaas, niet onder de I van Italiaan, niet onder de P van Pizza, we konden die hoek niet meer vinden...hahaha. Wekt wel de eetlust op, dat was dan wel weer positief, en we werden hoe langer hoe meliger.....

Uiteindelijk zijn we naar het winkelcentrum gegaan (met videocamera voor opnemen van het grote horloge-lied). Daar had je een heel keten van restaurantjes, overdekt (jaja, we hadden regen).
We waren verrast over de grote keuze: geen concurrentie, maar keuzes creëren: Indaas, Hamburgertent, Italiaans, Chinees, ga zo maar door.
Terwijl wij aten gingen een aantal zaken keurig schoonmaken en de restanten werden in bakjes tegen een speciale prijs verkocht.
Langzaam kwamen er ook weer meer zwervers/bedelaars tevoorschijn.
Een hapje eten wilden ze niet, alleen geld. Dus jammer voor ze...

O ja, weten jullie nog bij MacDonalds die appelgebakjes die zo heet van binnen waren van vroeger? DIE HEBBEN ZE HIER NOG.
Heerlijk!!!! Als dessert!

En ChaiLatté is ook een echte aanrader! Marijke drinkt dit vaak, ik kende het nog niet. Maar mjam, als ik niet uitkijk wordt dit een favo drankje voor mij....

Toen we bij Crown hotel de vuurballen wilden opnemen, we wisten niet waar die precies vandaan kwamen.....zijn we nogmaals door het hotel heengelopen. Ook door het casino. Vond Martin niet leuk, maar ik wilde gewoon even rondkijken (niet om te gokken, al zou dat voor een avondje uit geen kwaad kunnen als je een limiet stelt, maar ik respecteer dat Mart dat niet wil). Ik vind er niet veel aan, alles is digitaal, niet echt ECHT!

We hebben een uur gewacht op vuurballen, helaas.....
Dan maar weer via de boulevard weer terug. Het was droog en warm zat.
Toen ik weer bij onze koffiestop van de vorige dag ging vragen of er toch nog een mobieltje was gevonden, zag ik Martin helemaal glunderen.
Het was nu wel weer heel ver weg...maar hij had ze te pakken: de vuurballen!!! Op film!

Teleurgesteld over het niet vinden van het Indische restaurant maar voldaan van onze vakantie, gingen we terug naar het hotel waar onze koffers opgeslagen waren.
Ik ging me vast omkleden in warmere kleren, we namen nog een drankje en boekten het busje van 22u richting centraal om de grotere bus naar het vliegveld te nemen. Blijf het zeggen: goed systeem, die skybus.
Als we veel later zouden gaan, hadden we een taxi moeten nemen, maar deze kaartjes waren al betaald en we hadden genoeg Melbourne gezien vandaag....hahaha.

We waren zo door de douane heen en ik heb mijn laatste Australische dollarmunten in een massagestoel gedaan. Was wel even lekker.
Martin zijn laatste losgeld ging op aan koffie. We moesten nog een aantal uurtjes...dus dat konden we best wel even gebruiken.

Op naar Dubai (rond 3u ging ons vliegtuig).